عدم می عدمد

مفهوم عدم 

هر کسی مفهوم هستی را می فهمد و همینطور مفهوم نیستی را

نمی دونم از این روندی که پیش گرفتم می خوام به کجا برسم حتی مقدمات کارم هم برام پوشیده است چه برسه به نتیجه.اگه چیزی ازش نفهمیدین تعجب نکنین. 

چند روز پیش دختر بچه ای را دیدم که به خاطر اینکه بادکنکش از دستش رها شده بود تو خیابون گریه می کرد حتی این کودک هم با نیستی آشنا است.نمی دونم اون بچه چه احساسی داشت وقتی که با نیستی روبرو شده بودوآدم وقتی بزرگتر میشه نیستی رو توی ابعاد بزرگتری درک می کنه منظورم اینه که به نیستی توجه بیشتری می کنه.مرگ برای ما یک جور نیستی تلقی میشه.اغلب آدمیان از مرگ می هراسند برای همین هم ،مثل کودکی که دو دستی به عروسکش چسبیده تا ازش جدا نشه و هرگز به نبودن  اون عروسک فکر نمی کنه، به زندگی چسبیدند و حتی فکر مرگ رو هم به خاطر دلهره ای که براشون ایجاد ممکنه بکنه به ذهن مبارک خودشون هم عبور نمی دهند.

اما در رفتار دختربچه بادکنک به دست اگر کمی توجه کنیم می بینیم که درست است که در وهله اول شادمانیش به گریه تبدیل شد اما همین کودک پس از مدتی بازی کردن با اسباب بازیش(در اینجا همان بادکنک) بی آنکه ناراحت شود آن را کناری می گذارد و سراغ کار دیگری می رود.کم کم بازی دیگری توجه او را به خود جلب کرده و بادکنکش را فراموش می کند.همین رفتار در عرصه گسترده زندگی ما هم دیده می شود . 

در بحث هستی و نیستی شق سومی وجود ندارد ما با اعدام جزیی سرو کار داریم.اگر به مفهوم عدم واقف بشیم دیگه هراسی به دل راه نمی دهیم.اگه خودمون رو جزئی از یک کل بزرگ بدونیم اونوقت متوجه می شیم که عدم ما یک جور کنار گذاشته شدن تو بازی سرنوشته.یک روز تو بچگی اسباب بازیمون راکنار میذاریم و اونو از ورطه بازیهامون حذف می کنیم و در روند بزرگ شدن خودمون هر روز و هرروز با همه چیزی این کار را انجام می دهیم و اسمشو میذاریم بزرگ شدن یک روز هم اونقدر بزرگ میشیم که دیگه نوبت اینه که زندگیمونو بذاریم کنارو بگیم بزرگتر شدیم.از بالا که نگاه کنیم می بینیم که توی قانون جزء و کل یک روز هم ما مثل همون بادکنک کنار گذاشته می شیم شاید با کنار گذاشته شدن ما هم دنیا روند تکامل و بزرگ شدنشو طی می کنه.